Ik zit thuis in Gouda te werken als de telefoon gaat maandagmiddag met een verdrietige opa aan de lijn. Zijn kleindochter Iva is met 28 weken heel plotseling stilgeboren en woensdag is de uitvaart. Of ik die kan komen filmen. Dat kan en die woensdag ben ik aanwezig bij een intens, verdrietige begrafenis. 

Begrafenis filmen
Als ik onderweg naar huis rij, bel ik een vriendin die reageert: “Oh, ik zou dat echt niet willen hoor, een film waarbij ik alleen maar zit te huilen.” Ik probeer uit te leggen dat een begrafenis veel meer is dan dat. Zeker bij een stilgeboren baby is er niets anders om je te herinneren. Ik probeer een film te maken die recht doet aan het bestaan van Iva. In de speeches komt dat ook naar voren, hoe geliefd en gewenst ze was en is. En dat ze dat altijd zal zijn. Het is een film met verdriet én hoop. Hoop op weerzien in de hemel.

Dierbare herinnering op film
Iets later ontvang ik een kaartje met op de voorkant de tekst: ‘Je bent goud waard.’ En op de achterkant schreven de ouders van Iva dit: Lieve Hester, er zijn geen woorden die kunnen uitdrukken hoe dankbaar wij zijn dat jij het afscheid van Iva hebt willen filmen. Dat je het last-minute mogelijk hebt gemaakt dat wij zo’n dierbare herinnering hebben. Je film is goud waard. Kleine lichtpuntjes houden ons op de been en jij was die dag ook zo’n lichtpuntje voor ons. Liefs.”

Waarom een uitvaart laten filmen?
Mensen vragen wel eens aan mij waarom ik uitvaarten wil filmen. Maar dat wat hierboven staat, is precies de reden. Het is goud waard, om te kunnen blijven herinneren. En met beeld erbij gaat dat makkelijker. Zeker als herinneringen in je hoofd vervagen.